An, 47jaar en chronische migrainepatiënt

Tot mijn studietijd in Leuven ging ik nog zorgeloos door het leven op vlak van migraine. Het was mijn mama die veel last van had en ik zag wel dat ze enorm afzag maar had geen besef hoe hels die aanvallen waren. Helaas kreeg ik de dag voor een examen mijn eerste migraineaanval, wat een hel was die dag. Toen werd al duidelijk dat veel mensen dat niet beseffen hoe pijnlijk dat is. Van mijn prof mocht ik een uurtje later komen de dag erna.

Sinds die dag was het mijn migraine en ik. Toen waren de aanvallen nog beperkt tot enkele keren per maand (hormonaal, zware inspanningen, hoogte, warm weer, stress...). De ene behandeling na de andere proberen, goedbedoelde adviezen toch maar testen omdat ik soms ten einde raad was, me enorm schuldig voelen als ik weer een dag niet kon werken of weer iets moest afzeggen met vrienden, familie, ... Schrik krijgen om te hard naar iets uit te kijken. Zolmitriptan was mijn strijdgenoot tegen die migraine. Ik ging niet weg zonder.

Helaas werd het nadien erger en dan vooral door de jaren vruchtbaarheidsbehandelingen om zwanger te worden. Tijdens de zwangerschap had ik geen enkele aanval, wat een zaligheid. Maar helaas erna namen de aanvallen enorm toe. Ik ging naar gemiddeld 10-15 aanvallen per maand. En buiten de Zolmitriptan leek niets te helpen. Soms meerdere dagen aan een stuk. Op advies van mijn huisdokter at ik minder melkproducten en schakelde ik over op plantaardige melk, yoghurt, ... Dat deed mijn aantal aanvallen weer iets dalen. Helaas namen de aanvallen weer toe na mijn 45.

Sinds een paar maanden is er een nieuwe strijdgenoot in mijn leven gekomen, de inspuiting Emgality. Niet makkelijk om die te bekomen want de medicatie is duur. Je moet al een hele strijd hebben geleverd met andere behandelingen. Maar die inspuiting maakt het allemaal weer draaglijk voor mij. De aanvallen zijn er nog maar ze zijn in aantal geminderd en ook in felheid. Daardoor moet ik me nu minder ziek melden, kan ik weer meer doen en kan ik meer genieten van het leven. Al kijk ik absoluut niet uit naar die 3 maanden zonder de inspuitingen. Die moet je doen om aan te tonen dat je de inspuitingen nodig hebt, dat blijf ik nog altijd bizar vinden.

Migraine is niet zomaar wat hoofdpijn en ook niet altijd zichtbaar. Ook de dag na een aanval ben ik vaak nog groggy en niet in staat om 100% te functioneren. Het heeft een grote impact op mezelf, mijn gezin en mijn omgeving. Ik heb gelukkig mijn gezin, vrienden, familie en collega's die enorm begripvol zijn en meeleven. Maar een leven zonder migraine, hoe fijn zou dat zijn. Dus onderzoekers, blijf a.u.b. verder zoeken naar behandelingen, elk moment minder helse pijn maakt zo veel verschil.

Website door Livalos